"Kochani, dlaczego się poddaliście" Ava Dellaira

TYTUŁ: Kochani, dlaczego się poddaliście
AUTOR: Ava Dellaira
ILOŚĆ STRON: 300
WYDAWNICTWO: Amber
TŁUMACZENIE: Julia Wolin
DATA WYDANIA: 17.03.2015

Szesnastoletnia Laurel nie może się pogodzić z tragiczną stratą siostry. Szuka pomocy idoli, którzy też odeszli: Kurta Cobaina, Amy Winehouse, Jima Morrisona, Janis Joplin… Pisze do nich listy. Z tych listów układa się opowieść o niej samej, jej cierpieniu, samotności, poszukiwaniu siebie i przebaczeniu.

Po tę książkę skusiłam się zachęcona cudownym i głębokim tytule, który sugerował mi niezwykłą historię z głębokimi refleksjami nad ludzkim życiem i nad jego formą. Skończyło się niestety na tym, że tylko takie sprawiał wrażenie, bo książce zabrakło tego czegoś, przez co po nią sięgnęłam.

„Kiedy dzieje się coś złego, to jest druga najgorsza rzecz. Że ludzie cię żałują. To potwierdzenie, że stało się coś naprawdę strasznego.”

Szesnastoletnia Laurel próbuje sobie jakoś poradzić po stracie siostry. W tym celu pisze listy do jej idoli, starając się zrozumieć, jak do tego doszło oraz odnaleźć własne miejsce w swoim życiu. Tak mniej więcej można opisać tę powieść. Liczyłam na coś więcej, no bo to przecież tylko opis. Niestety. Nie doczekałam się czegoś, co można by opisać większą ilością słów. To jest po prostu opowieść nastolatki o jej cierpieniu. Nic mniej, nic więcej, a przynajmniej w moim odczuciu.

„Może tak działała miłość. Pasiesz się, ale nigdy nie jesteś pełna. Tylko jaśniejsza.”

Zapewne jesteście przyzwyczajeni do tego, że prawie każda przeczytana i zrecenzowana tutaj książka była przeze mnie słodzona i wychwalana, a co najmniej otrzymywała tytuł bardzo dobrej. Ta w moim odczuciu zasługuje jedynie na przeciętną. Nie mogę nie wspomnieć o tym, że jest to chyba pierwsza książka, z którą tak długo się męczyłam, a w trakcie czytania chciałam po prostu z irytacji wyrzucić ją przez okno i wcale nie biegłabym od razu, żeby ją przynieść z powrotem.

„Można być szlachetnym, odważnym i pięknym, a mimo wszystko czuć, że się upada.”

Pamiętacie wytwórnię filmową, której logiem rozpoczynającym filmy był chłopiec siedzący z wędką na księżycu? Ta właściwie niewiele się od niego różni. Na jednym ze słów tytułu widzimy siedzącą dziewczynę z zeszytem w rękach. I ta okładka również wyraża połowę treści powieści. Można powiedzieć, że z tego względu jest dobrze dobrana, ale jak dla mnie wydawała się zbyt niepasująca do powagi tej książki, chociaż po jej przeczytaniu, idealnie wkomponowuje się w jej klimat. Bo dla mnie ta książka nie była niczym innym niż historią o codziennym życiu nastolatki, która w międzyczasie cierpi.

„Jak się jest winnym, to nie ma nic gorszego niż litość”

Początkowo styl autorki przypominał mi „My dzieci z dworca ZOO”, którego jednak nie znam w całości, a tylko z fragmentów. To odczucie minęło po około miesiącu czytania i niewielkiej ilości przeczytanych już stron. Z początku pomysł opowiedzenia tego w formie listów wydawał mi się oryginalny i chyba tylko dlatego książka trafiła na moją półkę. Była inna niż reszta i za to należy się plus, ale wydawało mi się, jakby autorka w ten sposób starała się ubogacić treść książki, której w rzeczywistości było mało.

„Kiedy jednak zorientujesz się, że wilk jest w tobie, zrozumiesz, że nie uciekniesz. I że nikt, kto cię kocha, nie zabije tego wilka, bo on jest częścią ciebie. Każdy widzi w nim twoją twarz. I nie naciśnie na spust.”

Bohaterowie, jak i cały świat przedstawiony był zbyt mało ukazany. Do tej pory nie mam pojęcia, jak wyglądała Hannah, a jak Natalie – bohaterki Laurel, a także sama główna bohaterka. Były one dla mnie tylko papierową postacią, którą mogłam rozpoznać tylko po doklejonych do nich imionach, choć towarzyszki Laurel mniej więcej do połowy książki wydawały mi się niemal identyczne, co wynikało ze zbyt niedokładnym ich przedstawieniem, że traktowałam je jak jedną osobę. Hannah i Natalie w jednym. Dopiero pod koniec uświadomiłam sobie, która jest która.

„Chyba jak się kogoś traci, to czasem myśli się, że jest się jedynym nieszczęśnikiem na świecie. Ale wcale tak nie jest.”

Jeśli już jesteśmy przy bohaterach, to nie mogę nie napomknąć o tym, że Laurel nie była bohaterką, którą darzyłam i darzę sympatią. Nie zawaham się nawet stwierdzić, że momentami mnie irytowała. Za wszelką cenę starała się upodobnić do swojej siostry May i przez to nie była ani nią, ani nawet samą sobą. Jej zachowanie wydawało mi się dziecinne, a sama bohaterka – dość infantylna. Gdybym nie znała jej wieku, sugerując się jej zachowaniem i stylem bycia powiedziałabym, że ma co najwyżej trzynaście lat. Zdecydowanie nie wydawała mi się osobą, która właśnie zaczęła naukę w liceum.

„Czasem robimy coś, bo w nas aż się przelewa, ale nie zauważamy, jak to wpływa na innych.”

Kolejną dość irracjonalną rzeczą wydawało mi się to, że główna bohaterka w listach do sławnych osób oprócz opisu swojego życia, a raczej poszczególnych jego momentów, opisywała także życie tych osób, do których pisała w taki sposób, jakby znała je lepiej, niż oni sami i uważała, że musi im koniecznie je od podstaw przypomnieć.

„Chyba jak się kogoś kocha i ten ktoś się naraża na niebezpieczeństwo, powinno się być wściekłym.”

Podobało mi się to, w jaki sposób została pokazana sytuacja w jej domu, bo jej rodzice oraz Sky – chłopak, dla którego serce Laurel zaczyna szybko żyć, wydawała się najbardziej realna ze wszystkiego, co zostało tu pokazane.

„Czasem coś mówimy i odpowiada nam cisza. […] I to jest prawdziwa samotność. Ale to się zdarza tylko wtedy, kiedy nie słuchamy wystarczająco uważnie. […] Bo za każdym razem, gdy się odzywamy, coś nam odpowiada. Mówi do nas świat.”

Zaczynając czytanie liczyłam na coś emocjonującego. Że zostanie w niej szczegółowo wyrażona psychika i myśli głównej bohaterki, ale dostawaliśmy raczej suche fakty, które jak gdyby sami mieliśmy ubrać w emocje. Brakowało mi tego ze strony autorki, wzbudzenia w nas tych odczuć, choć wiem, że to nie jest proste zadanie. Zaczęły one wzbierać na sile dopiero na ostatnich stronach, ale do końca było już zbyt mało czasu, aby zdążyły się całkowicie rozwinąć. Powieść jakby zmierzała donikąd. Nie miałam pojęcia, czego mogę się oczekiwać i za co powinnam trzymać kciuki.

„Wiele rzeczy jest niesprawiedliwych. Możemy się albo o to wściekać przez całe życie, albo zrobić wszystko, żeby było lepiej, dzięki temu, co wiemy teraz.”

Skończyłam ją czytać głównie dlatego, że chciałam się z Wami podzielić jej recenzją, w innym razie, już dawno zostałaby z powrotem odłożona na półkę. W tej recenzji nie mam na celu obrażenie nikogo. Wyraziłam tylko własne zdanie i odczucia po jej przeczytaniu, jednak wiem, że to, co mi się podoba, może całkowicie rozczarować inną osobę i na odwrót. Na mnie, nie zrobiła największego wrażenia, ale dzięki końcówce, a dokładniej dzięki ostatnim listom przed epilogiem mogę powiedzieć, że ta książka nie była według mnie taka straszna i gdyby autorka wydała coś jeszcze, to kto wie, może postanowiłabym dać jej twórczości drugą szansę, bo dzięki właśnie tym kilku ostatnim listom zdałam sobie sprawę, że autorka potrafi dobrać tak słowa, aby tworzyły coś niesamowitego. Z własnego doświadczenia jednak wiem, że nie zawsze wychodzi to tak, jakby się chciało, a czasami niesamowita jakość zaskakuje nas samych.

„Czasem najdrobniejsze gesty mają największe znaczenie.”

Książka odrobinę zyskała w moich oczach dopiero po jej przeczytaniu. Wtedy jakby wszystkie trybiki wskoczyły na właściwe miejsca, trochę uporządkowując całość. Zabrakło mi jednak tego, że być może mogłoby to robione w całym utworze. A może nie? Może wtedy wszystko ze sobą zaczęłoby się tylko gryźć?

„Nie ma nic trudniejszego, niż kiedy odchodzi ktoś, kto powinien cię kochać.”

Dodatkowo dodam, że wielkim plusem jest duża ilość cytatów, których z początku nie potrafiłam odnaleźć, jednak z czasem było ich tylko coraz więcej, co mnie mile zaskoczyło, a sama książka zyskała przez to ode mnie dodatkowe punkty.

„Ludzie odchodzą, ale mogą też wracać.”

Dlatego też nie mogę Wam powiedzieć „Absolutnie po nią nie sięgajcie”, bo być może dla Was okaże się ona najcudowniejszą powieścią. Więc jeśli ktoś chce się dowiedzieć, czy podziela w tej kwestii moje zdanie, czy też w odróżnieniu ode mnie zakocha się w tej powieści, będzie mógł to zrobić tylko wtedy, gdy sięgnie po tę powieść.

„Wydaje mi się, że w pięknie nie chodzi tylko o to, że coś jest ładne. Piękno czyni nas bardziej ludźmi.”