"Chłopak, który chciał zacząć od nowa" Kristy Moseley

TYTUŁ: Chłopak, który chciał zacząć od nowa
AUTOR: Kristy Moseley
SERIA: Fighting to be free #1
ILOŚĆ STRON: 382
WYDAWNICTWO: Harper Collins
TŁUMACZENIE: Magdalena Słysz
DATA WYDANIA: 15.02.2017

Za możliwość poznania losów Jamiego i Ellie dziękuję wydawnictwu Harper Collins

Poznali się w nocnym klubie.
Jamie chce zmienić swoje życie i zerwać z kryminalną przeszłością. Nie potrzebuje komplikacji i nie szuka problemów.
Ellie kończy szkołę, niedawno rozstała się z chłopakiem. Chce być wolna. Nie sądziła, że tego wieczoru spotka nieziemskiego przystojniaka, któremu nie sposób się oprzeć.
Ellie i Jamie zakochują się w sobie do szaleństwa. Szybko planują wspólne życie: chcą podróżować, realizować marzenia, zawsze być razem. Jednak mroczna przeszłość Jamiego nie daje o sobie zapomnieć. Ellie nie ma pojęcia, czym naprawdę zajmuje się jej chłopak, gdy nie może się z nią spotkać. Prawdy nie można jednak ukrywać w nieskończoność, szczególnie przed kimś, kogo się kocha… 

„Chłopak, który chciał zacząć od nowa” zachwycił mnie swoją wręcz bardzo emocjonalną okładką. Wydaje się być prosta i mimo, że nie jest ona okładką nie wiadomo jak niesamowitą, to jednak wydaje się być prawdziwa. Jakby zawarta w niej historia również taka była. W tym przypadku jednak pomyliłam się co do niej, bo nie otrzymałam do końca tego, czego oczekiwałam.

 

Powieść opowiada historię o Jamiem, który w przeszłości popełnił sporo błędów i często łamał prawo. Chce jednak z tym zerwać i zacząć wszystko od nowa. Główną bohaterką jest tutaj również nastoletnia Ellie, która dopiero co zerwała z wręcz despotycznym chłopakiem. Żaden z nich nie chce się zakochiwać, a jednak… Miłość spada na nich niespodziewanie, a pomimo tego, że chcieli być wolni, nawet nie próbują tego powstrzymać, zamierzają być niby przyjaciółmi, parą bez żadnych zobowiązań, ale w tym przypadku nieuniknione było to, że prędzej czy później i tak wyjdzie z tego coś więcej. Wydaje się, że wszystko się teraz ułoży. Będą żyć razem, długo i szczęśliwie. W końcu mają niesamowite plany, ale jak to bywa w książkach, a także w życiu, plany lubią się krzyżować. Ta powieść nie była wyjątkiem, bowiem Ellie nie zna całej prawdy o swoim chłopaku, a ukrywanie jej przez Jamiego może spowodować prawdziwą katastrofę w ich życiu uczuciowym.

"Uczucia stanowiły słabość, sprawiały, że inni zyskiwali nad tobą przewagę."

Pomysł wydaje się naprawdę ciekawy. Przemiana wewnętrza jest czymś, co daje duże pole do popisu. Wydaje mi się, że autorka miała jednak za wiele tej swobody w pisaniu, bo nagle jej pomysły zaczęły się rozjeżdżać. Kolejne wątki były dopisywane do poprzednich, czasami zostawały wplecione informacje, które miałyby je połączyć, a akcja po prostu się toczyła. Zwroty akcji co prawda pojawiały się raz na jakiś czas, jednak nie wywoływały we mnie większych emocji. Można by powiedzieć, że przez powieść się płynie. Jednak jest to jak rejs po spokojnym jeziorze i tylko czasami trasa zakręca. Brakowało mi czegoś, co by wzburzyło te wody. Co by pozwoliło czytać tę książkę z zapartym tchem. Jedynym takim rozdziałem był ostatni, jednak akcja z powrotem przybrała swój dawny ton w epilogu.

Jeśli chodzi o bohaterów, byli moim zdaniem słabo wykreowani. Ellie przez cały początek jest opisywana jak grzeczna dziewczynka. Nie jestem stu procentowo pewna, ale wydaje mi się, że główna bohaterka sama tak o sobie mówiła. A jednak poszła do łóżka z chłopakiem, którego widziała pierwszy raz na oczy. Pozory czasami mylą, a ludzie lubią zrobić coś innego, jednak coś mi w niej nie pasowało. Może sposób, w jaki była przedstawiona. Ciągle chichotała i irytowała mnie swoim zachowaniem, które na początku wydawało się bardzo wymuszone, jakby wcale nie miała tego ochoty robić, ale tak robiła większość jej rówieśników, więc dlaczego ona miała odstawać? Potrafiła także być kimś, kogo mogłabym polubić. Zwłaszcza, kiedy została opisywana przez pryzmat miłości Jamiego. Zmieniała się z rozdziału na rozdział, dlatego trudno mi ją teraz dokładnie zdefiniować.

"Im więcej myślałam o swoim cierpieniu, tym bardziej bolało."

Jamie natomiast był postacią, którą naprawdę polubiłam na początku. Wydawał się prawdziwy i szczery. Wiedział, jaką ceną musiał ponieść przez to, co zrobił. Nie buntował się przeciw temu. Był spokojny, pomimo tego, jaką wykonywał pracę. Jednak i on w pewnych momentach potrafił mnie zirytować. Zwłaszcza swoimi rzucanymi w myślach komentarzami o tym, jak bardzo podobała mu się Ellie, a konkretniej jak tęsknił za tym, żeby móc ponownie podziwiać jej ciało. Cały czas powtarzał, jak to nie jest jej wart. Najdziwniejsze było to, że ona powtarzała dokładnie to samo. 

Nie kibicowałam za bardzo tej parze, bo ta miłość wydawała się płytka, oparta głównie na seksie, który to zainicjował ten związek. Zdziwiło mnie również to, że autorka, mimo że jest to powieść dla nastolatków, postanowiła nieco bardziej opisać ich pierwsze łóżkowe spotkanie. Co zdziwiło mnie jeszcze bardziej – że już więcej nie robiła tego w taki sposób. Jakby chciała na początku udowodnić, że nie boi się poruszać tego tematu. Ja jednak odebrałam to w inny sposób. Czasami jednak dało się zauważyć głębokie uczucie, ale nie mam pojęcia, czemu było tego tak mało w książce, który zapewne poniekąd miał być czymś w rodzaju romansu.

"Zdałem sobie sprawę, że wcale nie potrzebujmy muzyki, kwiatów ani świec, że potrzebujemy tylko siebie nawzajem."

Do bohaterów dochodziła także dwójka postaci: zdecydowanie zbyt imprezowa przyjaciółka głównej bohaterki, Stacey, a także były chłopak Ellie, który nie miał zamiaru pozwolić jej odejść. Przewijali się także ludzie, których ze swojej pracy bardzo dobrze znał Jamie. Niektórych z nich naprawdę polubiłam. Tak jak chłopak byli szczerzy. Czasami nieco zabawni  wydawali się być bardzo lojalni, jakby stanowili rodzinę, w której każdy każdemu musi pomagać. 

Trochę nie pasował mi sposób przedstawienia zmian bohaterów przez autorkę. Udawało im się to zrobić w zbyt krótkim czasie. Nie twierdzę, że jest to niemożliwe, ale oni potrafili odmienić swoje postępowanie o sto osiemdziesiąt stopni nawet podczas jednej strony powieści. Za zwyczaj były to zmiany na lepsze, co jednak było według mnie dobrym elementem tego wątku. Podobało mi się też to, że nie zawsze mieli taką okazję. Że pojawiały się przeszkody, które jakby cofały ich na ścieżce i zmuszały do pracowania od nowa. Zwłaszcza dlatego, że zazwyczaj wszystko im się udawało, co sprawiało wrażenie, że nie jest to prawdziwe. Przykładem tego był właśnie Jamie, kradzieże samochodów wartych po kilka milionów nie sprawiały żadnych trudności, a dodatkowo nie pozwalał na to, żeby nakryła go policja. Naprawiał te auta, których wcześniejszy mechanik nie mógł nawet odpalić. Walczył z o wiele potężniejszymi i lepiej wyszkolonymi osobami, a mimo to zawsze wygrywał. 

"Trzeba grać takimi kartami, jakie się dostaje."

Język powieści był momentami irytująco prosty. Zdania były krótkie i nie zawierały prawie w ogóle przemyśleń bohaterów, chociaż narracja była pierwszoosobowa. Dialogi były bardzo potoczne, nie brakowało częstego „Uhm”, które na dodatek stosował zarówno Jamie, jak i Ellie. Bohaterowie nie mieli swojego własnego stylu mówienia. Po samych dialogach raczej trudno byłoby rozpoznać, kto to wypowiedział. Autorka wielokrotnie jakby powtarzała: a teraz powiem wam, jak straszne było to, co przydarzyło się bohaterowi, ale jeszcze nie zdradzę wam, co to było. Zaskoczenia, gdy już to powiedziała odrobinę było, jednak moim zdaniem mniej dosłowny wydźwięk tego wszystkiego, co ich spotkało, a na co jeszcze nie był czas, żeby zdradzić to czytelnikowi, mógłby być odrobinę mniejszy. Nie mam pojęcia, czy to wszystko było celowym zamysłem na tę książkę w oryginale, czy też ten efekt powstał przy tłumaczeniu, ale według mnie coś odrobinę poszło nie tak. 

Dużym plusem jest to, że końcówka naprawdę zaciekawia. Zaskakuje i ja, pomimo tego, że przez niemal całą powieść przewracałam oczami, widząc kolejne absurdalne komentarze bohaterów i ich zachowania, tak na końcu miałam ochotę zaprotestować temu, co się stało. Czy sięgnę po kolejną część? Gdy zaczynałam czytać, stwierdziłam, że nie chcę poznawać więcej książek tej autorki, teraz jednak mam, może nie taką wielką, ale jednak jakąś, ochotę na zobaczenie, jak bohaterowie wybrną z tej sytuacji i jakie będą dalsze ich losy. Jeśli będę miała ku temu okazję i chwilę czasu, niewykluczone, że sięgnę po „Chłopaka, który o mnie walczył”. Być może już po tym, jak przez trzysta osiemdziesiąt stron próbowałam wgryźć się w jej dość specyficzny sposób pisania, uda mi się w łatwiejszy sposób podejść do kolejnych jej powieści.