"W otchłani" Beth Revis

TYTUŁ: W otchłani
AUTOR: Beth Revis
SERIA: W otchłani #1
ILOŚĆ STRON: 392
WYDAWNICTWO: Wydawnictwo Dolnośląskie
TŁUMACZENIE: Łukasz Małecki
DATA PREMIERY: 21.03.2012


Za tę książkę dziękuję Wydawnictwu Dolnośląskiemu. 




Siedemnastoletnia Amy dołącza do swoich rodziców jako zamrożony ładunek na pokładzie ogromnego statku kosmicznego Godspeed i sądzi, że obudzi się na nowej planecie za trzysta lat. Nigdy nie przypuszczałaby, że jej drzemka skończy się o 50 lat za wcześnie i że będzie zmuszona żyć w wymagającym odwagi i uporu świecie statku kosmicznego, który rządzi się swoimi prawami.
Amy szybko zdaje sobie sprawę, że jej pobudka nie była żadną awarią komputera. Ktoś z kilku tysięcy mieszkańców statku próbował ją zabić. I jeśli Amy nie zrobi czegoś i to szybko, jej rodzice będą następni.
Teraz Amy musi spieszyć się, aby rozszyfrować ukryte sekrety statku Godspeed. Lecz wśród jej listy podejrzanych morderców jest tylko jeden, który naprawdę się liczy: Elder, przyszły dowódca statku i miłość, której nigdy by nie przewidziała.



    Książka „W otchłani” autorstwa Beth Revis przyciąga przede wszystkim cudowną, wręcz olśniewającą okładką. Nie sposób przejść obok niej obojętnie. Zdecydowałam się ją przeczytać i choć z początku miałam ochotę wyrzucić ją przez okno, teraz jak najszybciej chcę sięgnąć po kolejne części.


     Amy wraz z rodzicami uczestniczą w misji zasiedlania nowej planety. Zostali zamrożeni, przekonani, że obudzą się za trzysta lat w nowym miejscu. Jednak dziewczyna, zostaje wyrwana z głębokiego snu, omal nie umierając. Czy zdoła się odnaleźć na statku, gdzie wszyscy są tacy sami? Gdzie wszyscy, z małymi wyjątkami, pragną jej śmierci? Gdzie słowa Najstarszego, czyli władcy statku, są święte i niepodważalne? Gdzie ludzie zachowują się jakby przeszli pranie mózgów? Gdzie wszystko jest jednym wielkim kłamstwem?

     Narracja jest prowadzona z punktu widzenia Amy i Starszego. Na początku sprawiała mi trudność, nie mogłam się połapać o co chodzi, a najgorzej było mi zrozumieć czy akcja rozgrywa się w tym samym czasie. Jednak po kilku rozdziałach wszystko się wyjaśniło, narracja nie sprawiała już żadnych problemów, wręcz doskonale pokazywała myśli, emocje i uczucia tej dwójki bohaterów.
W powieści pojawiły się dziwne określenia takie jak: sol-ziemia, centauri-ziemia. Jednak po głębszym zastanowieniu się nad tym, nabrało to pewnego sensu. Dla nas, ludzi, istnieje tylko jedna Ziemia, natomiast osoby, które urodziły się na statku, nie wiedziały do końca, która z nich to jest ta prawdziwa Ziemia. Czy ta która jest za czy przed nimi. Do tego momentu nie mogę zrozumieć jednego słowa: gzyfowe. Pojawia się dość często i w różnych kontekstach np: „co do gzyfa…”, „gzyfowy hucpiarzu” itp.

     Starszy wielokrotnie nazywał Amy, zanim jeszcze ją poznał, jako:”dziewczyna o włosach jak wschód słońca”. To określenie powtarzało się nawet kilka razy w jednym rozdziale. Bardzo lubię gdy rozdział nie jest na pięćdziesiąt stron, bo wtedy zdarza się często, że z racji późnej godziny muszę go przerywać w połowie. Te rozdziały, kilkustronowe, mogłam spokojnie doczytać do końca.
Książka ta sprawia, że możemy inaczej spojrzeć na otaczający nas świat. Skłoni nas do zatrzymania się i popatrzenia na piękno, jakie rozciąga się nawet w naszej najbliższej okolicy. Pokazuje nam to, jak piękne może być słońce, które codziennie wschodzi i zachodzi, gwiazdy, które migoczą na ciemnym niebie, a nawet powietrze, świeże, a nie przerobione przez maszyny. Zachęca nas do nauki historii swojego kraju i pokazuje jakie to ważne. Każdy obywatel powinien ją znać, choćby podstawową, ale powinien mieć wiedzę o przeszłości swojej ojczyzny. Wiem, że dziwnie to słyszeć od osoby, dla której sprawdzian z historii to prawdziwa katorga. Możecie więc sami wywnioskować w jaki sposób autorka to przedstawiła.

     Choć na początku myślałam, że nie dam rady książki przeczytać i pewnie w połowie ją odłożę, to jednak z upływem stron nabierała tempa i naprawdę mi się spodobała. Dostrzegłam małe podobieństwo do trylogii Suzanne Collins. Najstarszy swoim zachowaniem przypominał mi prezydenta Snowa. Był osobą, która każde swoje zachowanie tłumaczyła dobrem poddanych. Tak samo bezwzględny i niewzruszony na cierpienia innych ludzi. Jednak pod wieloma względami książka nie przypominała mi czegoś, co już czytałam i bardzo podobała mi się wizja autorki odnośnie lotu na nową, nie zamieszkiwaną przez nikogo planetę.

     „W otchłani” to książka, która porusza wiele ważnych spraw i jest naprawdę bardzo przyjemną lekturą na kilka wieczorów. Jednak osoby niecierpliwe mogą zniechęcić się początkiem, który był, przynajmniej dla mnie, bardzo nie zrozumiały. Pomijając drobne minusy, powieść jest naprawdę bardzo ciekawa i z pewnością spodoba się wszystkim, którzy chcieliby poznać życie ludzi, których misją jest zasiedlenie nowej planety i których noga nigdy nie stała na Ziemi. Naszej Ziemi.